Natuurlijk is Louis van Gaal een geweldige coach. Een coach van het type waarvoor jonge jongens door het vuur gaan voor het genoegen van een schouderklopje of, nog mooier, een pluim misschien wel een stempel in het schriftje. Met het jonge Ajax, het team dat alles deed om de meester te plezieren, ging dat tot episch grote hoogte. Met een groot inzicht als het gaat over spelverdeling, opstelling van de meest effectieve speler op de meest rendabele plaats en de meest elementaire tactiek. Resulterend in aanvallend, snel en meedogenloos voetbal. Maar ook de coach die vanaf een zeker moment zo overtuigd was van zijn gelijk dat hij spelers op een positie plaatste waarvan hij zonder enige twijfel aannam dat het optimaal resultaat zou opleveren alleen al omdat HIJ DAT WILDE en ZO ZAG. Dus ook de man die er niet in slaagde om gearriveerde spelers te motiveren tot grootse prestaties. Want zo soepel liep het niet bij de clubs waar hij de laatste jaren werkte. Misschien niet uitgerangeerd maar zeker op een zijspoor gezet. Onze nieuwe bondscoach. Dat is wat hij nu is. Bondscoach van ervaren voetballers uit grote competities met een eigen mening en vooral spelopvatting die ze, getuige het afgelopen EK, niet onder stoelen of banken steken. En al helemaal niet op die bank willen zitten als de eer en glorie in het veld ligt. Inspraak is, net als bij de meeste onderwijzers, niet zijn sterkste kant en medezeggenschap ziet hij liever niet verder gaan dan de keuze voor gebakken aardappels of friet bij de biefstuk. Als Rinus Michels de generaal was en Dikkie Advocaat de kleine keizer dan is Louis de dril sergeant die niets meer verwacht dan blind vertrouwen in zijn onfeilbaarheid en onvoorwaardelijke gehoorzaamheid aan zijn bevelen. En dan komen we er wel. Hopen we.Aldus @PeervoorOranje
